تبادل
لینک هوشمند
مرحوم دکتر عبدالله خان احمدیه
سستى و از کار افتادگى عضو یا اعضائى از بدن را فلج نامند. براساس قواعد طب سنتى علل ایجاد فلج به شرح زیر مى باشد:
1- یکى از علل، خرابى و از کار افتادن بعضى از نقاط و مراکز مغز و نخاع است. در نتیجه پاره شدن رگ و عوارض دیگر امکان فرماندهى و خبرگیرى سلب مى گردد.
2- هرچند خرابى و موانعى در مراکز عصبى یا در رشته هاى اعصاب نباشد معهذا برخى از اندام ها به علت «گرمى»، «سردى»، «ترى» و «خشکى» از حالت اعتدال خارج شده و نمى توانند فرامین را به مورد اجرا گذارند به طورى که در تب هاى حار چون تب دق که حرارت به طور پیوسته بر اندام ها مستولى مى شود حس و حرکت باطل مى گردد.
طبیعت سرد و تر، بازدارنده است زیرا سردى ضد طبیعت روح بوده توان روحى را مختل کرده و مانع فرود آمدن نیرو به اعصاب و عضلات مى گردد. هرگاه عضوى را چنان ببندند که منافذ عصبى یعنى راه رسیدن نیرو بسته شود آن عضو بدون علت خاصى بى حس خواهد گردید. البته این سده عارضى است و هرگاه بند را بگشایند سده زایل خواهد شد.
4- هرگاه رطوبت غلیظ و لزج در عصب ها افتد منافذ در اثر وجود رطوبت بسته مى گردند.
5- هرگاه در عضوى آماسى پدید آید، ماده آماس موجب سلب منافذ نیرو خواهد گردید.
6- چنانچه زخمى بر اصل عصبى ایجاد شود به موجب آن منافذ کوفته و فشرده شده و راه نیرورسانى بسته خواهد گردید.
7- چنانچه مهره اى از مهره هاى گردن یا از مهره هاى پشت از جاى خود بلغزد و عصبى که از نخاع رسته است در آن مهره فشرده شود قوه حساسه مسدود خواهد شد. اگر عصبى چون رشته سیم از پهنا بریده شود رابطه قطع مى گردد ولى اگر از درازا بریده شود نیروى حس و حرکت به کلى قطع نخواهد شد.
بیمارى هاى نخاعى و اعصابى که از نخاع سر رشته مى گیرند موجب استرخاء مى گردند بروز عارضه فلج، رعشه و تشنج ناشى از سده مى باشد.
